Wszystkich Świętych

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 01, listopad 2018 08:39

Redakcja

1 listopada Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. Jest to dzień, w którym Kościół modli się do wszystkich świętych zarówno tych wyniesionych na ołtarze, jak i anonimowych. Święto ma wymiar powszechny, celebruje się je w każdym kościele katolickim. Wyznaczył je papież Grzegorz IV w 837 roku. 

Dzień Wszystkich Świętych ma na celu uczczenie ludzi wyniesionych na ołtarze i tych, którzy osiągnęli zbawienie, a nie zostali beatyfikowani. Kościół widzi we Wszystkich Świętych przykłady do naśladowania i orędowników. Wstawiennictwo tych osób u Boga wyprasza żyjącym łaski potrzebne w osiągnięciu zbawienia. Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wyprasza się m.in. jedną z najstarszych litanijnych modlitw Kościoła – Litanią do Wszystkich Świętych.

W Polsce dzień Wszystkich Świętych jest ustawowo wolny od pracy. Tak było także w czasach PRL, ale oficjalnie starano się nadać mu charakter świecki i nazywano go dniem Wszystkich Zmarłych bądź Świętem Zmarłych. We Wszystkich Świętych Kościół katolicki wspomina wszystkich zmarłych, którzy dostąpili łaski zbawienia. Święto to zostało ustanowione przede wszystkim ku czci świętych anonimowych, niewyniesionych oficjalnie na ołtarze. Wszystkich Świętych rozpoczyna okres poświęcony wspomnieniom zmarłych, dlatego tego dnia – a także w kolejnych dniach listopada – wierni odwiedzają groby bliskich, zapalają znicze i modlą się o ich zbawienie. 

Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach życia Kościoła. Śpiewa się wówczas Litanię do Wszystkich Świętych, która należy do najstarszych litanijnych modlitw Kościoła i jako jedyna występuje w księgach liturgicznych – w liturgii Wielkiego Piątku. 

Droga do ustanowienia dnia Wszystkich Świętych

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Kościele nie wspominano żadnych świętych. Najwcześniej zaczęto oddawać cześć Matce Bożej. Potem kultem otaczano męczenników, nawiedzając ich groby w dniu narodzin dla nieba, czyli w rocznicę ich śmierci. W IV wieku na Wschodzie obchodzono jednego dnia wspomnienie wszystkich męczenników. Z czasem zaczęto pamiętać także o świątobliwych wyznawcach: papieżach, mnichach i dziewicach.

Pierwotnie uroczystość tę obchodzono w maju, który był miesiącem poświęconym zmarłym (wówczas wypadało starożytne święto Lemuraliów – zmarłych duchów). Z tego powodu do tej pory w tradycji ludowej funkcjonuje wiele przesądów związanych z tym miesiącem, między innymi przestroga przed organizowaniem majowych ślubów. W 731 roku Wszystkich Świętych zostało przeniesione przez papieża Grzegorza III z 13 maja na 1 listopada. Od tamtego czasu uroczystość zyskała również wymiar powszechny. Uważa się, że zmiana ta mogła być podyktowana względami praktycznymi (jak kłopoty z wyżywieniem chętnie przybywających do Rzymu w okresie wiosennym pielgrzymów) oraz ideologicznymi – 1 listopada zaczął konkurować z pogańskim świętem Halloween obchodzonym 31 października.

W 837 roku papież Grzegorz IV rozporządził, aby odtąd 1 listopada był dniem poświęconym pamięci nie tylko męczenników, ale także Wszystkich Świętych Kościoła katolickiego.

Cześć świętym w różnym stopniu

Listopadowa data była już znana w Irlandii i w Anglii, a od VIII w. rozprzestrzeniła się w całej Europie. Po ostatniej reformie liturgii teologowie podkreślają, że "uroczystość obejmuje nie tylko świętych kanonizowanych, ale wszystkich zmarłych, którzy osiągnęli doskonałość, a zatem także zmarłych krewnych i przyjaciół". Kościół oddaje cześć świętym w różnym stopniu. I tak na pierwszym miejscu stawia Najświętszą Maryję Pannę, następnie świętych: Józefa i Jana Chrzciciela, dalej apostołów, wśród których uprzywilejowane miejsce mają Piotr i Paweł. Najwięcej jest świętych lokalnych, którzy odbierają szczególną cześć: w zakonie, narodzie, w państwie czy w diecezji, gdzie się wsławili męczeństwem za wiarę lub niezwykłą cnotą.

Tradycja obchodzenia dnia Wszystkich Świętych

W dniu Wszystkich Świętych ludzie przychodzą na cmentarze, aby zapalić znicze, pomodlić się za swoich najbliższych zmarłych, przyjaciół, a także bohaterów narodowych, którzy oddali życie w obronie ojczyzny. Jest to również święto obchodzone przez część innych wyznań, m.in. protestantów. Zwyczaj ten jest także praktykowany przez osoby bezwyznaniowe i niewierzące, mający być wyrazem pamięci oraz oddania czci i szacunku zmarłym. 

Uroczystość Wszystkich Świętych ma swoje źródło w kulcie męczenników. W rocznicę śmierci, która dla chrześcijan jest dniem narodzin dla nieba, odprawiano na grobach męczenników Eucharystię i czytano opisy męczeństwa. Pamięć o tych, którzy krwią potwierdzili swoją wiarę, była w pierwszych gminach chrześcijańskich pieczołowicie przechowywana. Odwiedzanie w tym dniu grobów jest zwyczajem znanym niemal wszystkim ludom i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Chrześcijanie podjęli tę tradycję i nadali jej wymiar religijny. 

Dzień zaduszny

Dzień Wszystkich Świętych celebrowany jest w Kościele katolickim przez odprawianie mszy świętej, podczas której księża mają na sobie białe szaty liturgiczne, symbolizujące radość i podniosły nastrój. Odbywa się ponadto uroczysta procesja. Na znak pamięci o zmarłych na płytach nagrobnych zapala się znicze i świeczki oraz składa się wieńce lub wiązanki kwiatów. Jest to czas zadumy i refleksji nad przemijaniem ludzkiego życia. Wszystkich Świętych sąsiaduje w kalendarzu liturgicznym z Dniem Zadusznym (2 listopada), stanowiącym wspomnienie wszystkich zmarłych. Ponadto rozpoczyna ono oktawę Wszystkich Świętych (1-8 listopada), kiedy wierni mogą uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami: pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy, odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę w Boga", dowolna modlitwa w intencji Ojca Świętego oraz spowiedź i Komunia św. W odróżnieniu od dnia Wszystkich Świętych, następnego dnia w Dzień Zaduszny wspomina się wszystkich wiernych zmarłych. To dzień modlitwy za tych, którzy znajdują się w czyśćcu i przygotowują się na przejście do nieba. 

Więcej na: https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/dzien-wszystkich-swietych-1-listopada-kosciol-modli-sie-za-wszystkich-swietych,880428.html

Fot. Archiwum

0 Comments

Cud za wstawiennictwem Jerzego Popiełuszki, który nie miał prawa się zdarzyć

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 25, wrzesień 2018 20:02

Redakcja

Piątek, 14 września. Upłynęły zaledwie dwa miesiące od mojej podróży do Polski. Kończyłem spokojnie obiad w rozświetlonym słońcem ogrodzie przy plebanii. Około godziny piętnastej zadzwonił w kieszeni mój telefon.

Z drugiej strony dźwięczał głos siostry Rozalii, odpowiedzialnej za duszpasterstwo chorych w szpitalu Alberta Cheneviera w Créteil. Prosiła, bym pospiesznie przybył do umierającego. Wszedłem do pokoju chorego około piętnastej trzydzieści. Czystego, białego, trochę zimnego pokoju, jakie zobaczymy we wszystkich szpitalach. Na łóżku na środku pokoju leżał nieprzytomny mężczyzna w stanie wegetatywnym, w fazie terminalnej. Przywitałem się z jego żoną, Chantal, która powiedziała o nim kilka słów. Pięćdziesięciosześcioletni François, ojciec trzech córek, konsultant biura doradztwa na rynku nieruchomości, gorliwy chrześcijanin, walczy od 11 lat z rakiem krwi, bardzo rzadką, nietypową postacią przewlekłej białaczki szpikowej zwanej zespołem mieloproliferacyjnym. Od dwóch miesięcy stan chorego znacznie się pogorszył. Zmiana jest diametralna: pomimo trzech chemioterapii i przeszczepu szpiku kostnego komórki rakowe rozprzestrzeniły się w całym organizmie.

"Rak jest już wszędzie"

"Rak jest już wszędzie", mówi Chantal z naciskiem i kontynuuje, a głos więźnie jej w gardle: "W sierpniu lekarze uprzedzili mnie, że nic już nie można zrobić, oprócz stosowania zabiegów pielęgnacyjnych w oczekiwaniu na ostateczność. We wrześniu François opuścił szpital Henriego Mondora, w którym leczono go od początku choroby, i został przewieziony do tego szpitala, wyspecjalizowanego w opiece paliatywnej, w celu przygotowania go do śmierci". Z dalszego ciągu rozmowy z Chantal dowiaduję się, że skontaktowała się z zakładem pogrzebowym, by przygotować pochówek męża…

Na stoliku u wezgłowia umierającego ustawiam świecę, krzyż Jana Pawła II, oleje święte, krzyżma i obrazek z wizerunkiem księdza Jerzego Popiełuszki, z którym nie rozstaję się od powrotu z Polski. Następnie, w obecności siostry Rozalii oraz Chantal, udzielam François sakramentu namaszczenia chorych. Pamiętam, że była to bardzo intensywna chwila głębokiej modlitwy. Po zakończeniu rytu sakramentu uświadamiam sobie, że mamy 14 września, dzień urodzin księdza Jerzego i moich. Spontanicznie proponuję Chantal, by powierzyć jej męża wstawiennictwu błogosławionego księdza Popiełuszki oraz wspólnie odmówić modlitwę o jego kanonizację. Kończąc modlitwę, zwracam się w myślach do polskiego wikarego i mówię do niego jak do przyjaciela: "Posłuchaj, Jerzy, mamy 14 września. To twoje i moje urodziny, więc jeśli masz coś zrobić dla naszego brata François - zrób to dzisiaj!". Chwilę potem wychodzimy pospiesznie z siostrą Rozalią, przekonani, że oto pożegnaliśmy się na zawsze z François.

Cud nie do uwierzenia

Nazajutrz, około południa, zaskakuje mnie telefon od siostry Rozalii: "Księże Bernardzie, księże Bernardzie, to nie do uwierzenia! - woła bardzo podekscytowana. - Wracam z pokoju François. Myślałam, że umarł, a on był na nogach, umyty, ogolony. To cud, księże Bernardzie, to cud!".

Opowieść o tym, co zdarzyło się w przeddzień, po moim wyjściu, zawdzięczam Chantal: "Kiedy opuściliście pokój, François otworzył oczy, uśmiechnął się i spytał, co się stało. Miałam wrażenie, jakby rozdarła się zasłona, a mój mąż, jak Łazarz, wyszedł z grobu. Po raz pierwszy od tygodni wymówił spójnie i normalnie parę słów. A nocą, pomimo kroplówek i cewnika, udało mu się trzykrotnie wstać i dojść do drzwi łazienki!".

Następne dni dobitnie potwierdziły oczywisty fakt: François czuje się dobrze! Wraca zatem do domu w końcu września. Szczegółowe badania laboratoryjno-lekarskie, wykonywane jedne po drugich, prowadzą do jedynej w tej sytuacji diagnozy: doskonały przypadek ustąpienia choroby! Lekarze są oszołomieni. Jeszcze kilka dni wcześniej tomografia pokazywała zaatakowane chorobą kości, a teraz komórki rakowe zniknęły całkowicie. François został uzdrowiony. "Po dokładnym badaniu zaświadczam, że nagłe uzdrowienie, począwszy od 14 września 2012 roku, gdy pacjent poddany był już tylko opiece paliatywnej, jest z medycznego punktu widzenia niewytłumaczalne", stwierdził doktor Jean-Michel Dormont, lekarz prowadzący, w zaświadczeniu podpisanym 7 grudnia 2012 roku. Półtora roku później, w marcu 2014, całkowitą remisję choroby potwierdziła profesor Catherine Cordonnier, ordynator oddziału hematologii klinicznej i terapii komórkowej szpitala Henriego Mondora; pani profesor leczyła François od początku choroby. Wciąż ją widzę, w głębi szpitalnego korytarza, w białym kitlu, jak wyznaje mi, nieco zmieszana: "To spektakularny przypadek, wręcz cud!".

Najważniejsza jest cierpliwość

Pozwoliłem, by upłynęło trochę czasu, zanim zdecydowałem się powiadomić o tym fakcie mojego diecezjalnego biskupa, księdza Michela Santiera. Wiedziałem - w głębi serca - że zdarzył się cud, i to cud za wstawiennictwem księdza Jerzego Popiełuszki. Było to dla mnie wewnętrznie oczywiste. Czułem jednak również, że trzeba zachować milczenie. Dla uznania cudu potrzebne jest uleczenie samoistne i całkowite - i tak było w tym wypadku - lecz musi być ono także potwierdzone w czasie, czyli trwałe. Należało okazać cierpliwość.

Strzegłem zatem tej tajemnicy prawie siedem miesięcy. Długich siedem miesięcy, podczas których moja więź z księdzem Jerzym stała się jeszcze silniejsza, głębsza i wręcz scalająca. To oczekiwanie zagłębiało mnie również w otchłaniach rozmyślań. Zadawałem sobie nieustannie pytanie, dlaczego Pan Bóg wybrał mnie, człowieka o życiu chaotycznym i krętym, na narzędzie swej łaski. Czy nie miał sług przykładnych i czcigodnych? Dlaczego posłużył się moimi rękami, by objawić swe miłosierdzie i uratować François? Czy stało się tak - w co wierzę - aby mnie utwierdzić w powołaniu kapłańskim, kilka miesięcy po moich święceniach? Budziłem się w środku nocy nękany pytaniami. Nawet dzisiaj nadal tego nie rozumiem. Kiedy Bóg przechodzi obok nas, czujemy się tacy mali. Pozostaje nam zatem naśladować Maryję, po prostu paść na kolana i wołać w zachwycie: "wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny; a święte jest Jego imię" (Łk 1, 49).

Fragment pochodzi z książki Bernarda Briena "Jerzy Popiełuszko. Prawda przeciw totalitaryzmowi" wydanej przez wydawnictwo WAM.

Więcej na: https://www.deon.pl/religia/swiety-patron-dnia/art,373,cud-za-wstawiennictwem-jerzego-popieluszki-ktory-nie-mial-prawa-sie-zdarzyc.html

0 Comments

Pomnik Pamięci Narodowej odsłonięty w roku jubileuszowym

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 29, październik 2018 18:07

Redakcja

Ponad tysiąc lat historii w jarosławskim Pomniku Pamięci Narodowej. 26 października monument znajdujący się przy kościele pw. Chrystusa Króla został uroczyście odsłonięty w obecności władz państwowych, wojewódzkich i samorządowych, służb mundurowych, organizacji kombatanckich i społecznych, szkół oraz licznych gości.

Uroczystość rozpoczął patriotyczny program artystyczny w wykonaniu uczniów Szkoły Podstawowej Sióstr Niepokalanek w Jarosławiu. Po muzycznym występie JE abp Adam Szal przewodniczył mszy św. koncelebrowanej i wygłosił homilię. Metropolita przemyski zaznaczył m.in.: - Trzeba wracać do naszych korzeni, po to by czerpać wzorce, idee które reprezentowali nasi przodkowie dla dobra Ojczyzny. Pomnik Pamięci Narodowej to wołanie o miłość Ojczyzny, to także podziękowanie bohaterom.

Z kolei pomysłodawca pomnika ks. prałat Andrzej Surowiec - archiprezbiter jarosławski, wprowadzając w program uroczystości mówił: - Obowiązek kształtowania świadomości historycznej nie może być przypisany tylko autorom podręczników, nauczycielom, szkołom. Musimy sobie uświadomić, że jest to obowiązek nas wszystkich, w tym rodziców i dziadków. Bo ta historia jest nasza i nas dotyczy, to jest nasze życie. Właśnie z tego poczucia obowiązku wobec Ojczyzny (...) zrodziła się chęć utrwalenia historii naszego narodu w postaci Pomnika Pamięci Narodowej przy Parafii pw. Chrystusa Króla w Jarosławiu - pomnika z najważniejszymi datami, wydarzeniami i osobami. Pomnik wpisuje się w obchody 1050-lecia Chrztu Polski i 100-lecia odzyskania niepodległości. Proboszcz parafii przypomniał również historię powstania, najdłuższego na Podkarpaciu, monumentu.

Po mszy św. na placu parafialnym kompanie honorowe złożyły meldunek marszałkowi Sejmu RP, a symbolicznego przecięcia wstęgi dokonali przedstawiciele władz państwowych, wojewódzkich, samorządowych oraz służb mundurowych: prof. Andrzej Waśko - doradca Prezydenta RP, marszałek Sejmu RP Marek Kuchciński, poseł na Sejm RP Anna Schmidt-Rodziewicz, Władysław Ortyl - marszałek województwa podkarpackiego, Adam Siwek - dyrektor Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN w Warszawie, Marcin Zaborniak - dyrektor generalny Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie, burmistrz miasta Waldemar Paluch, starosta jarosławski Tadeusz Chrzan, dr Dariusz Iwaneczko - dyrektor oddziału IPN w Rzeszowie, rektor PWSTE prof. nadzw. dr hab. Krzysztof Rejman, gen. Krzysztof Pobuta - komendant małopolskiej policji, insp. Henryk Moskwa - komendant podkarpackiej policji, ppłk Janusz Niedźwiedź - dowódca Garnizonu Jarosław.

Odsłonięciu pomnika towarzyszyły również: wciągnięcie flagi państwowej na maszt, odśpiewanie hymnu narodowego, apel pamięci, salwa honorowa oraz złożenie kwiatów przez przybyłe delegacje. Władze miasta reprezentowali: burmistrz Waldemar Paluch wraz z zastępcami Wiesławem Pirożkiem i Dariuszem Traczem.

***

Pomnik Pamięci Narodowej powstawał w trzech etapach. Najpierw w 2005 r. powstał pomnik katyński (część środkowa) ufundowany przez Fundację Pomocy Edukacyjnej dla Młodzieży im. H. i T. Zielińskich. Po katastrofie smoleńskiej, w 2011 r. do pomnika zostały dodane dwa skrzydła z nazwiskami wszystkich ofiar katastrofy. Natomiast w latach 2017-18 pomnik rozbudowano w dwie strony, a treść pomnika poszerzono o całą historię Polski od 966 roku do 2005 r., czyli do śmierci św. Jana Pawła II. Wszystkie części pomnika zaprojektował artysta rzeźbiarz Dariusz Jasiewicz. On też w 32-metrowym monumencie wykonał popiersia i płaskorzeźby odlane z brązu. Koncepcja była konsultowana z artystą rzeźbiarzem, miejscowymi historykami, IPN w Rzeszowie oraz Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie. W gronie darczyńców jest ponad osiemdziesiąt osób, firmy z Jarosławia i okolic, Parafia pw. Chrystusa Króla, Archidiecezja Przemyska oraz Instytut Pamięci Narodowej.

Fot. M. Młynarska

0 Comments

Zmarł profesor Marian Malikowski

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 22, wrzesień 2018 10:25

Redakcja

W wieku 73 lat zmarł profesor Marian Malikowski, socjolog. Pochodził z Jasielkiego (absolwent szkoły podstawowej w Gogołowie), ukończył historię i socjologię z wyróżnieniem na Uniwersytecie Jagiellońskim. Związał się w 1971 r. z rzeszowskim ośrodkiem akademickim, był współtwórcą studiów socjologicznych na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (obecnie Uniwersytet Rzeszowski), wieloletnim dyrektorem Instytutu Socjologii WSP i UR. Profesor Marian Malikowski był jednym z najbardziej cenionych socjologów w Polsce.

Jego praca doktorska „Więź mieszkańców z miastem. Studium socjologiczne na przykładzie społeczeństwa Miasta Rzeszowa (rok wydania 1984) otrzymała nagrodę Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 1992 roku obronił pracę habilitacyjną „Powstawanie dużego miasta. Drogi i bezdroża socjalistycznej urbanizacji na przykładzie Rzeszowa” (publikacja 1992, wznowienie 2010).

Inne jego książki to: „Rzeszów: awans i aspiracje. Socjologiczne zwierciadło miasta” (1989), „Socjologiczne badanie miasta : problemy pojęciowe, teoretyczne i metodologiczne”, „Podkarpacie : studia socjologiczne” (2010), współautor „Szanse i bariery rozwoju Ściany Wschodniej” (1995), i wielu innych. Wydał także tomik wierszy.

Od 2000 posiadał tytuł profesora zwyczajnego tzw. „belwederski”). Pracował także w różnych okresach Wyższej Szkole Społeczno- Gospodarczej w Tyczynie (1996- 1999), w Wyższej Szkole Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim (1999- 2002), Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Sanoku (2003- 2005), w Zamiejscowym Wydziale Społeczno- Ekonomicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Stalowej Woli i w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu.

Zajmował się przede wszystkim socjologią miasta, a także rynkiem pracy, pomocą społeczną. Inicjował wiele projektów badawczych, których efektem były publikacje – prace zbiorowe.

W ostatnim czasie był bardzo blisko spraw kresowych. Prof. zw. dr hab. Marian Malikowski został także odznaczony Medalem „Polonia Mater Nostra Est”. To honorowe odznaczenie przyznawane jest przez Społeczną Fundację Pamięci Narodu Polskiego. Jest to organizacja, której zadaniem jest m.in. poszanowanie historii i tradycji Narodu Polskiego oraz upamiętnianie pamięci o miejscach i wydarzeniach historycznych oraz ich bohaterach i ofiarach.

Pełnił funkcję przewodniczącego Kapituły Konkursowej konkursu wiedzy o Rzeszowie "Rzeszów - to moje miasto, miasto, w którym mieszkam, uczę się i wypoczywam".

- Rozmawiałem z nim jakiś czas temu i skarżył się na kłopoty ze zdrowiem, ale nie sądziłem, że to będzie ostatnia rozmowa – wspomina na Facebooku dr hab. Piotr Długosz. - Człowiek niezmiernie mądry i dobry, wybitny znawca socjologii regionu i miasta. Jego dorobek publikacyjny jest imponujący, prawdziwa ikona podkarpackiej socjologii, gdyż większość swoich badań realizował na Podkarpaciu. Człowiek "orkiestra", organizator konferencji, sympozjów i Zjazdu Socjologicznego. Wychowawca wielu pokoleń socjologicznej młodzieży. O jego poświęceniu w pracy dydaktycznej może świadczyć imponująca liczba obronionych doktoratów (około 20). A przy tym skromny i pomocny, nie szukający rozgłosu. Prawdziwy naukowiec, który z wielką pasją i swadą opowiadał o kolejnych pomysłach badawczych, przygotowywanych książkach. Wiem, że pracował nad książką o Lwowie. Jego śmierć jest wielką startą dla rzeszowskiego środowiska socjologicznego. Z jego odejściem zamyka się pewna epoka podkarpackiej socjologii. Z wielkim żalem i smutkiem piszę te słowa. Niewątpliwie do profesora pasują słowa z Pieśni Horacego " non omnis moriar".

***

Prof. dr hab. Marian Malikowski

1.Droga naukowa

1968 -Ukończenie studiów historycznych na UJ (z wyróżnieniem)
1972- ukończenie studiów socjologicznych na UJ (z wyróżnieniem)
1980- obrona pracy doktorskiej- Nagroda Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego za pracę doktorską pt. „Więź mieszkańców z miastem. Studium socjologiczne na przykładzie społeczeństwa Miasta Rzeszowa (1981)
1992- obrona pracy habilitacyjnej pt. „Powstawanie dużego miasta. Drogi i bezdroża socjalistycznej urbanizacji na przykładzie Rzeszowa”
1992- uzyskanie tytułu profesora uczelnianego
2000- nadanie tytułu profesora („belwederskiego”)
2004- uzyskanie tytułu (zawodowego) profesora zwyczajnego na UR

Wszystkie stopnie i tytuły naukowe zdobywane były na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

2. Droga zawodowa

luty – wrzesień 1971- asystent w Zakładzie Nauk Społecznych Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
październik 1971- luty 1980 asystent w Zakładzie Nauk Społecznych WSP w Rzeszowie
luty 1980- luty 1991- adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii WSP w Rzeszowie
1992-2004 profesor nadzwyczajny WSP (później UR) w Rzeszowie
2004 – 2016 - profesor zwyczajny na Uniwersytecie Rzeszowskim
Oprócz pracy na macierzystej uczelni UR pracował jeszcze w: Wyższej Szkole Społeczno- Gospodarczej w Tyczynie w latach 1996- 1999, w Wyższej Szkole Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim (1999- 2002), w Wyższej Szkole Zawodowej w Sanoku (2003- 2005) i od 2005 w Zamiejscowym Wydziale Społeczno- Ekonomicznym KUL w Stalowej Woli i od 2007 w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu.

3. Nagrody i wyróżnienia

• 2 wyróżnienia Dziekana Wydziału Socjologiczno-Filozoficznego UJ w Krakowie za prace magisterskie: 1) z historii, 2) z socjologii – 1968, 1972

• 12 nagród Rektora WSP i UR (1973, 1975, 1976, 1977, 1978, 1980, 1984, 1986, 1988, 1992, 1993, 2000) a w szczególności za prace naukowe, skrypty uczelniane oraz organizacje konferencji naukowych

• 2 nagrody Ministra – 1981 za pracę naukową, (pracę doktorską) 1987- za pracę dydaktyczną i organizacyjną

• Laur Plebiscytu o Exlibris czytelników woj. rzeszowskiego za książkę „Więzi mieszkańców z miastem”, 1985

• Nagroda Miasta Rzeszowa za całokształt pracy naukowej nad społeczeństwem Rzeszowa – rok 2000

Medale:
1985 – Zasłużony dla województwa rzeszowskiego

Więcej na: http://www.zsgogolow.pl/marian-malikowski/ i na: https://polskatimes.pl/zmarl-prof-dr-hab-marian-malikowski-socjolog-i-wykladowca-uniwersytetu-rzeszowskiego/ar/13512877 oraz na: http://gospodarkapodkarpacka.pl/news/view/27447/zmarl-profesor-marian-malikowski

0 Comments