Przyszła na świat 29 lipca 1976 roku w miasteczku Wynnyky nieopodal wielkiego Lwowa. W latach 1996- 2003 studiowała we Lwowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Sztuki Sakralnej pod kierunkiem następujących profesorów i wykładowców: prof. M. Bidniaka, prof. W. Owsijczuka, prof. M. Krystopczuka, I. Krypiakewycza, K.Markowycza i autora tego tekstu.
Krystyna od pierwszego dnia dała się poznać, jako osoba wybitnie uzdolniona, wrażliwa i odpowiedzialna. Za sukcesy w nauce została nagrodzona prywatną premią słynnego ukraińskiego artysty malującego ustami Mykoły Bidniaka. Ostatnie lata jej studiów w znacznym stopniu komplikowała ciężka postać wrodzonej cukrzycy. (Dwukrotne odznaczenie obrony pracy dyplomowej). Ostatecznie w 2005 roku przedstawiła i obroniła pracę p.t. „Cykl siedmiu przypowieści Chrystusa”. Dlaczego akurat siedmiu? Centralną Ikoną cyklu jest „Chrystus”.
Pozostałe ikony, to „Celnik i faryzeusz”, „Siewca”, „Syn marnotrawny”, „Dobry pasterz”, „Miłosierny samarytanin”, ”Drzewo Figowe”. Los okrutne płata figle, dlatego z żalem konstatujemy, że nie dane było jej rozpocząć normalnej profesjonalnej działalności. 15 czerwca 2008 roku Krystyny Maksymowycz już nie było wśród nas. Pozostały po niej tylko studenckie prace wykonane w Akademii.
Czy to pozwala nam na to, by zaliczać ją do grona osobistości naszych czasów? Tak, bo tak naprawdę, to nigdy nie traktowaliśmy tych prac inaczej, jak dojrzałe owoce młodej i jednocześnie fenomenalnej artystki napisał Roman Wasylyk.
Leave a Reply